ارائه الگوی طراحی اقلیمی بر مبنای شاخص های آسایش زیستی برای شهر تهران

پایه و اساس شکل گیری محیط های مسکونی از نظر شرایط اقلیمی ایجاد آسایش حرارتی انسان ها و فراهم نمودن موجبات آسایش و راحتی آن ها برای بهتر زیستن است. به عبارت دیگر هدف از ایجاد آسایش حرارتی استفاده بهینه از سوخت های فسیلی برای گرمایش و سرمایش مورد نیاز ساختمان است و نیز به دلیل افزون شدن روز به روز جمعیت و خانه سازی فراوان و همین طور گرانی انرژی در جهان برنامه ریزان و معماران و طراحان ساختمان را به فکر استفاده حداکثر از امکانات بالقوه اقلیمی هرمنطقه انداخته است. تحقیق حاضر با استفاده از شاخص-های آسایش به بررسی چگونگی تأمین آسایش بوسیله ساختمان های مسکونی در استان تهران پرداخته است. در ابتدا برای این منظور از آمار و اطلاعات اقلیمی 5 ایستگاه سینوپتیکی استان تهران از جمله چیتگر، دوشان تپه، ژئوفیزیک، شمال تهران و مهرآباد در دوره 2005 – 1996 استفاده شد و در قدم بعدی اقلیم منطقه شاخص های آمبرژه، ایوانف، دومارتن و نمودار آمبروترمیک برای تعیین اقلیم به کار برده شد و همچنین برای بررسی وضعیت آسایش داخلی و خارجی ساختمان های مسکونی در این استان از شاخص های آسایشی اولگی، گیونی، ماهانی، اوانز، پن واردن، بیکر، ترجونگ و سوزباد استفاده شد و همین طور برای مشخص نمودن نیازهای حرارتی هر ایستگاه از دمای موثر دوساعته و نمودارهای سایه و آفتاب و نمودار های تعیین نیازهای حرارتی ساختمان ها استفاده شده است. با مطالعات انجام شده مشخص شد که در هر 5 ایستگاه اقلیم گرم و خشک حاکم است و با استفاده از مصالح متناسب و رعایت اصول ساختمان سازی وضعیت آسایشی افزایش می یابد و تنها برای فصل زمستان می توان از سیستم-های گرمایشی استفاده نمود.